Имом Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳ иймонни таърифида «Иймон иқрор ва тасдиқдир» дейдилар. Яъни, иймон қалб билан тасдиқлаш ва тил билан иқрор бўлиб нутқ қилишдан иборат бўлади. Ислом эса «Аллоҳнинг амрларига таслим бўлиб, уларга бўйсинишдир».

Луғат жиҳитидан иймон билан ислом орасида фарқ бор. Аммо ҳақиқатда исломсиз иймон, иймонсиз ислом бўлмайди. Улар бир бирларига нисбатан худди бир нарсани ичи ва таши кабидир. Дин эса ислом, иймон ва шариат қонунларининг барчасидан иборатдир. Мазкур маънолар «ал-Фиқҳул Акбар»да ўз аксини ойиқ – ойдин иборалар билан топган. Шу билан бирга бу маъноларни Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳнинг бошқа тарафлар билан қилган мунозаларида ҳам кўришимиз мумкин.
Маккий ўзининг «Маноқиб»ида қуйидагиларни келтиради:
«Жаҳм ибн Сафвон калом учун Абу Ҳанифани қасд қилиб келди. У кишига йўлиққанида:
«Эй Абу Ҳанифа! Олдингга сен учун тайёрлаб қўйган нарсаларим ҳақида гаплашгани келдим», деди.
«Сен билан бўладиган калом ордир. Сен ичида турган нарсага шунғиш аланганланиб турган нордир», деди Абу Ҳанифа.
«Каломимни эшитмай, мен билан учрашмай туриб меннинг ҳақимда бундай ҳукмни қандай чиқардинг?».